Praceres

A X. e as súas cinco primeiras frases

Aí van os meus pequenos praceres do verán: comer espido no borde da piscina, afogar topos, masturbarme ao sol, quedar durmido moi paseniño, a cámara lenta, ver o Tour en diferido, ler unha e outra vez calquera páxina de William Faulkner, facer o morto durante horas na praia, soprarlle aos barcos de vela, non escoitar música, non viaxar, non falar con estraños, ver o Tomate e despois Yo soy Bea cando hai mal tempo, darlle poucas caladas a un cigarro, sentarme no ordenador a escribir e acabar xogando ao solitario (¡ler as crónicas do Solitario!), saudar a todo o mundo e, se son coñecidos, darlles unha palmada moi forte na espalda, chorar cando durmo só e espertar con dor de cabeza, como de resaca, calar cando non debo, botar unha sesta monumental despois de comer churrasco (e fartarme de orella de porco nas prazas de Pontevedra), esperar ao meu cumpreanos, durmir ata a unha da tarde e marchar directamente a praia, sair de noite sen ducharme coa pel de salitre, beber desde moi temprano e ata moi temprano, non tomar drogas, ligar só con descoñecidas, deixar moita propina, quedarme ata o amencer vendo El Padrino e chorar co ‘I know it was you Fredo. You broke my heart’. Son os únicos momentos onde vexo posíbel un futuro. Pero o tempo cambia despois do verán. Malditas estacións. Condenáronnos ao frío.