Epistolario

Houbo uns meses aí atrás nos que O Chioleiro, un preso pontevedrés condenado recentemente por matar a unha veciña de A Lama, escribía cartas ao Diario de Pontevedra lanzando frustracións, dores e rabias. Cando herdei a miña mesa de traballo atopei no caixón cartas vellas dun preso que reclamaba morrer "legalmente" cunha "condición": que a súa familia vivise dignamente (o seu favor non foi concedido: igual eran moi esixentes as condicións). E o martes foi outro preso, o vigués que apuñalou á súa muller e ao seu fillo en Noiteboa, o que remitía ao mesmo xornal pontevedrés un escrito. Tiven a ocasión de ollalo moi coidadosamente. É unha ortografía moi pulcra que non utiliza minúsculas. Ten un arranque fantástico: "Quiero expresar mi más profundo arrepentimiento por los hechos acaecidos en tal significativa fecha y en la cual, producto de mi afición al alcohol, he lastimado a las personas que más quiero". Cun plantexamento similar, pero cunha prosa menor, empezou a escribir Ernesto Sábato El túnel. Máis tarde souben que o vigués era un arxentino nacionalizado: o autor e a historia ían collendo forma. O resto da carta retrata a súa adicción ao alcol e limítase a pedir perdón, que non clemencia. "Sólo saber que me ha perdonado hace que cualquier castigo que se me imponga sea más llevadero", di. Un dos grandes defectos dos escritores é crer que no cuarto dun hotel escríbese mellor só polo feito de que o fixera antes Capote. Pero deberían ollar máis alá dos muros da legalidade sui géneris que levou a varios destes a prisión. Cèline (filofascista), Hernández (antifascista) e Wilde (¡sodomita!) fixeron grazas aos seus deshonrosos delitos unhas cantas obras de arte que probablemente preferirían non facer, pero que os cidadáns libres agradecemos. Quizáis estemos no camiño e deste novo boom de maltratadores saian dous ous tres autores aos que ter en conta: realismo penal, ou algo semellante.

LV