La vie magnifique

Alguén dixo (¿un poeta pasado de cortisona?) que o amor era exhibicionismo e os namorados teñen a necesidade, case patética, de amosarse aos demáis sen reparo e con gusto. Medio ano despois de coñecerse, Carla Bruni e Nicolás Sarkozy tiveron tempo de namorarse nunha cita a cegas, pasearse días despois en Disney (¡doce metáfora!), desafiar as pirámides, casar, visitar á Raiña de Inglaterra (¡vella metáfora!), denunciar intromisións (¿as deles nas nosas vidas?) e, agora, publicar un libro coa historia da súa paixón. Se non teñen xa tres fillos é porque a natureza aínda se lles resiste, pero todo se andará. Bruni fala no libro e describe as súas cousiñas, como que as súas prioridades son actuar contra a pobreza no mundo e loitar contra a ignorancia. Chega tarde a primera dama francesa: esas prioridades son as miñas desde hai tempo. Mais hai algo que fai tremer ao máis duro: as verbas que lle dedica ao seu namorado. O amor é exhibición, arroxo, poesía. Tamén é tempo, pero os Sarkozy convertiron os minutos en meses. “El é de boa composición: tres raios de sol e atopa a vida magnífica”. Pode que perda forza coa tradución, pero en francés o resultado é espectacular: “la vie magnifique”. Sería unha definición absoluta senón estivese suxeita, como toda a monarquía francesa dende Luis XIV, aos caprichos do sol.