Outono

Sobrevivir sen vieiras ou, peor, sen Toñi Vicente: calafríos ao pedir un chourizo quente servido en prata, e poñer zapatos grandes e negros, como os que lle vexo aos ionquis na cola do comedor de San Francisco. Ver o fútbol de novo con certa resignación, recollido nunha intimidade case familiar, e poñer bufanda na casa aprendendo a coser: mercar ducias de gatos. A Praza da Verdura murcha coas cerdeiras desfloradas, como vermes de seda, e á tardiña as castañas quentes da Ferrería envoltas en papeis do xornal de hoxe. Propoñer sexo duro a mulleres de moral distraída, e ao chegar á casa bicarlles a meixela e invitalas a té para falarlles da miña paixón por Sherlock Holmes: e que non treman. Ao chegar o outono mirar polo meu corpo e pola miña saúde, e recoñecelos como meus cunha desas apertas que lles dan as noivas dos soldados cando voltan da guerra. Comprobar se o Che de Soderbergh é o mesmo que o de Jon Lee Anderson, e seguir a imaxinar o Che de Losantos. Facer reportaxes no xornal que non falen doutra cosa que de min, e ocultalo aos lectores: por exemplo, as consecuencias da conduta Duchovny. Lembrar o gran fracaso dos trinta: máis da metade da vida bebendo. Mercar máis gatos, coser máis deprisa. Calar sempre, escribir sempre. Non ter medo á noite nin ao espello. Bonasera, Bonasera, que carallo ves facer na voda da miña filla.