Paisaxe

Mariano Rajoy, un home de espírito decimonónico que utiliza a miúdo expresións como “ni hablar del peluquín”, dixo hai uns días algo fabuloso: a imaxe é irrelevante nunhas eleccións. Rajoy é un home de paisaxe retórico máis que estético tamén porque lle convén. Unha das grandes marabillas da xenética é que aínda non se deixa deitar polo poder, sobre todo polo poder omnívoro de quen todo o desexa: a Berlusconi, un home de espírito posmodernista, a vida lle deu poder, diñeiro e carisma, pero púxolle na conta os centímetros e mais o pelo. A nós, guapísimos xornalistas de provincias, enternécenos saber das taras berlusconianas, e entendemos certa xusticia poética no traballo dos pequenos deuses que nos atenden. Que Bono gardase a penas amargas bágoas no funeral pola víctima etarra é natural e ata podería pensarse que é mostra de alivio, pero imaxinen que o atentado fose o mesmo día no que Bono, autoridade do Estado, estrease cabeleira: imaxinen, si, imaxinen velo chegar co pelaso novo ao funeral, saudando os militares, bicando a viúva, dándolle unha aperta ao orfo e poñéndose en primeira liña xunto a un Zapatero que pensa: “Volveuse tolo”. A política é unha arte puritana na que se amontoan, como en todo puritanismo, fermosos pecados, entre eles a vaidade, a máis sinxela e desculpable debilidade humana.