Me he trasladado! Redireccionando...

Deberías ser trasladado en unos segundos. De no ser así, visita http://www.manueljabois.com y actualiza tus enlaces, gracias.

lunes, mayo 12

"Hey, honey"


Se cumple mañana el décimo aniversario de la muerte de Frank Sinatra. En 1965 Gay Talese, cuando Sinatra llevaba más de la mitad de su vida consumida, hizo un trabajo antológico para la revista Esquire. "Frank Sinatra, con un vaso de bourbon en una mano y un pitillo en la otra, estaba de pie, en un ángulo oscuro del bar, entre dos rubias atractivas aunque algo pasaditas, sentadas y esperando a que dijera algo. Pero Frank no decía nada", empieza. El hombre de 77 años que se bebió dos botellas de whisky antes de salir a dar un concierto en A Coruña en 1992, siguiendo una escrupulosa tradición, mereció un capítulo aparte en un libro espléndido escrito hace cuatro años por Marcos Ordóñez sobre los años españoles de Ava Gardner: Beberse la vida. Allí se cuenta cómo Sinatra se encontraba rodando Orgullo y Pasión en España acumulando escándalos en su hotel, destrozando sillas contra el retrato de Franco y bebiendo todo aquello que era susceptible de ser bebido junto al ayudante de dirección Perico Vidal. Una de aquellas noches Sinatra se dirigió al piano del bar del hotel con una copa en la mano y pidió conferencia con un domicilio de Madrid: sabía él y sabían todos que Ava Gardner, el infernal amor de su vida y por la que Sinatra casi se mata en dos ocasiones, estaba en España. Alguien habló al otro lado de la línea y él murmuró: "Hey, honey". Sin tiempo a recibir respuesta, comenzó a cantar una canción tras otra: un repertorio lento y sentimental. Todo el mundo en el bar calló para escuchar el susurro de Sinatra. "Estábamos petrificados. No nos atrevíamos ni a movernos para no interrumpirle", dice en el libro Perico Vidal. Cuando ya llevaba un tiempo incontable al piano se abrieron las puertas del bar del hotel Felipe II, en El Escorial, y apareció Ava Gardner envuelta en un abrigo de visón blanco sin nada debajo. "Sinatra no se dio cuenta de que llevaba una hora cantándole al vacío. Ni de que ella estaba allí. Seguía cantando con la cabeza baja, pegada al teléfono. Entonces ella llegó hasta él. Colgó el teléfono. Le tendió una mano y se lo llevó. Así, sin palabras", explica Vidal.

23 comentarios:

Reina de Palandria dijo...

Ser arrastrada dun bar por Ava Gadner ten que ser algo extraordinario, ata para min o sería, sobre todo cando sabes que despois de levarte a outro lado , onde tan só quede a máis absoluta intimidade, serán os bicos os protagonistas da escea. Non ando para romanticismos, pero ás veces escoitar historias de persoas que ainda que reais, viviron sempre rodeadas da irrealidade do cine e das grandes paixóns é o único preciso para poñer un pouco de luz nun martes calquera.

Non podo evitar pensar , sin embargo, que no meu caso non viría Ava a buscarme, eu quedaría abandonada xunto ao piano, cantándolle á nada nun susurro, sin ninguén que me rescatase daquel bar.


Bicos.

M. dijo...

Bueno, para que te vaya a buscar Ava Gardner habrá que cantar como Sinatra, ¿no? O sea.

Reina de Palandria dijo...

ti dame ánimos ,home.

Portarosa dijo...

¡Dios, qué alucinante, qué alucinante!

M. dijo...

Creo que fue Springsteen el que dijo que en la música Dylan puso el cerebro y Elvis el cuerpo y Sinatra la voz.

http://www.youtube.com/watch?v=hhB8H1YnRF0&feature=related

Anónimo dijo...

http://www.youtube.com/watch?v=PoSbnAFvqfA&feature=related

vane dijo...

Oh,Frankie es una de esas figuras legendarias que yo adoro.¿Será por su voz,su presencia?No se,siempre pienso que no debería gustarme en absoluto.Era en ocasiones pedante ,
ambicioso ,caprichoso,sus presuntos contactos con la Mafia,el crimen organizado ,
carreras ilegales y precursor de alguna manera del triste final de la otra adorada Marilyn.
Creo que me gusta porque era falso pero sincero.
Amigo de sus amigos,protector del Rat Pack,defensor de sus ideales y su lucha antiracista.
En el fondo el chico malo era sensible,¿no?.Sus tres intentos de suicidio por el amor de Ava Gardner
lo convierten icluso en romántico.Puede que el alcohol y las drogas tuvieran algo que ver,pero yo también iría en su busca si fuera Ava Gardner.

Reina de Palandria dijo...

Suicidarse por amor quizás sexa romanticismo, en moitos casos, pero non no caso dun home acostumbrado a facer realidade os seus caprichos. Confundir o amor coa obsesión, e levar esa obsesión aos límites non é romántico, é pretencioso, unha rabieta de adulto que se nega a afrontar os fracasos persois porque simplemente non está afeito a fracasar.

De Sinatra, quédome coa súa voz, eso sí. De feito rescateina da miña estantería estes días, e bueno...afondarse na súa voz é unha especie de alivio , de limbo inocente no que a perversidade do mundo deixa de ter sentido.

vane dijo...

La evasión frente a una realidad que no satisface y termina a menudo en suicidio está considerado un "deseo romántico".
De todos modos lo de "por el amor de Ava" es un adorno mío,ya digo que las drogas y el alcohol influyen.
Yo también disfruto frecuentemente de su voz.Por supuesto My way es una de mis preferidas; incluso después de que Ana Botella,en una entrevista de Julia Otero , confesara que es su canción preferida.

M. dijo...

"incluso después de que Ana Botella,en una entrevista de Julia Otero , confesara que es su canción preferida"

Incluso, no: "sobre todo"

Nacho dijo...

pero esto qué es? un club de quinceañeras hablando de romanticismo?

A Ava la movía lo que a todos, el poder, el dinero, la fama...

Saludos a todos los que andan por este mundo-m. Sois fantásticos

Anónimo dijo...

Bien dicho Nacho. A veces parece el blog de la superpop.

M. dijo...

Ya te gustaría.

Anónimo dijo...

A mi o a ti?

M. dijo...

http://buscon.rae.es/draeI/SrvltConsulta?TIPO_BUS=3&LEMA=te

Anónimo dijo...

Prueba los enlaces antes de publicarlos, querido M.

Anónimo dijo...

Por cierto, dicen por ahí que Ava dejó a Sinatra por sus celos incontrolables, por los cuales llegó incluso a abofetearla. No sé que hay de romántico en eso.
Eso es lo que ocurre hoy en día cuando un hombre mata a su ex pareja y luego se suicida pero en el orden correcto.
Buen artículo.

M. dijo...

Pincha tress veces en el texto y así lo seleccionas. Una vez dado ese paso corta y luego, ya en un último esfuerzo, pega. Duro: pega duro.

Nacho dijo...

zpop no te pongas así de agresivo/a que no es para tanto...

M. danos algo de carnaza en la próxima publicación y verás como se tranquilizan las masas. Aunque a las nenas parece que lo de las canciocitas, los videos y demás las pone algo tontitas, no?

Joder, que hallazgo tu blog, muchacho¡¡¡

Anónimo dijo...

Gracias, M.
Nacho, no pretendía ser agresiva. Si mi comentario tenía ese tono, lo lamento. Disculpas.
Un saludo.

Anónimo dijo...

"Aunque a las nenas parece que lo de las canciocitas, los vídeos y demás las pone algo tontitas, no?" Nacho, confiesa, eres Pajares ¿verdad?

Nacho dijo...

Por lo menos yo doy la cara, y no me escondo tras un escrito anónimo.
Que me censure el presi, si quiere, pero no una identidad oculta.

Por cierto, visto el tonillo que está tomando esto, m. por qué no creas en tu blog un foro de opinión?

vane dijo...

Si alguién considera que la superpop es romántica...