Actitudes

Hai unhas semanas falou Rajoy dos requisitos que se necesitan para ser presidente do Goberno. Fíxoo coa gracia impostada de quen non convence a ninguén e opta por levar a mano ao sobaco e facer ruidiños con xesto de impotencia: unha milikitada. Non é de recibo, dixo, que para ser presidente chegue con ser maior de idade. Claro: tamén hai que ter barba. Probablemente o que non entende Rajoy é que Zapatero non estea unxido polo dedo de Aznar: a política dixital que o Campeador deixou como legado non lle colle a medida á democracia interna, e tampouco pilla o truco na externa. Moitos aínda non saben que perderon en 2004, nin tampouco hai ‘alonsitos’ no partido que lle digan ao rei que está espido. Se agora gaña o PP crera que esta lexislatura foi unha simple okupación dos usurpadores de Atocha e tentarán, eles si, o final dialogado con ETA e o pacto cos mesmos nacionalistas cataláns que firmaron o Estatut: a memoria política é unha figura retórica nos tempos da memoria histórica. Maiores de idade, claro: a todo hai que restarlle trascendencia. Xa Monterroso propuxera con certo brío a derrota da solemnidade. Pero Rajoy, aínda na súa mellor versión, non é Chesterton, e ademáis di importarlle moito España. Non sabemos cal delas: pode que a súa. Ten amosada a suficiente cultura, responsabilidade institucional e un apurado sentido tráxico da vida como parar mirar para outro lado mentras os pastores do seu rebaño baten as palmas na rúa emparentando a Zapatero con ETA e fomentando a tese de que o 11-M é cousa das cloacas de Ferraz: non é inocente; nin el, nin a súa tortícolis. Hai que dicirlle aquilo da muller do César e cantarlle, na serenata, ‘Si yo fuera presidente’. Hai que dicirlle que para gañar o poder é imprescindible primeiro perdelo, e non actuar dende a soberbia empadada en nostalxia dos tempos do fraguismo para dicirlle a Touriño que ten que sorrir máis e logo meterse con el porque non manten a “actitude”. O palo e a cenoria, pero dende a oposición: ao gandeiro móveo o burro.