Nunca nada me tocou na puta vida

Tal e como profetizou Warhol, ese señor tan grimoso, tamén eu tiven os meus quince minutos de fama. Como todo cristo en Galicia, a min deumos Piñeiro. Foi nun Supermartes de hai xa sete anos e eu acompañaba entre o público a un amigo que ao final levou un reloxo que vendeu á súa nai: boa colleita. Achegouse a min Piñeiro cun micrófono e un teléfono, e traspaseille a fama gustosamente á miña avoa. “¿É o teu neto?”, preguntoulle Piñeiro. “¡Estouno vendo!”, dixo. “¡É periodista!”, e quedou máis chea que se eu fose ministro. Gastei os meus quince minutos de fama sorrindo como un parvo mentras a miña ávoa gañaba un teléfono móbil. Non é difícil olvidalo (todavía o usa), pero este venres volvín a el cando Gayoso, en Luar, trouxo ao plató a Carmen, unha señora de Cerdeda que resultou ser un prodixio. Chamouna ao azar a casa Gayoso a semana pasada para participar nun concurso. “¿Está conmigo, señora?”, dixo o presentador. “¡Que vou a estar contijo, Gayoso! Son as onse da noite e estou frejando os cacharros. Teño sesenta e seis anos e traballín toda a miña vida como unha desjrasiada”. Cando Gayoso comentoulle a historia do concurso a muller gritou unha frase espléndida: “Nunca nada me tocou na puta vida”. Dinlle voltas a esa frase cunha emoción descoñecida: era cultura. Hai anos preguntáronlle a Marsé qué era cultura e el dixo: “Cultura es estar sentado en una terraza bebiendo una cerveza en paz contigo mismo y con los demás”. Iso, ou a espera mitolóxica galega metida nun segundo en directo da TVG: ter sesenta e seis anos, fregar os cacharros un venres ás once da noite e contestarlle a un presentador de televisión “Nunca nada me tocou na puta vida”.