El Fary

Así que a cámara achegouse a Gayoso e o presentador afilou o bigotiño: "Españoles, El Fary ha muerto". Todo quedou nun susto, e ao final o que case morre foi Gayoso. Non é a primeira vez que se mata a alguén na tele, nin a primeira que se publica o obituario dun vivo no xornal: exquisiteces. Neses momentos procuramos ao personaxe un gran momento: observar a vida desde a morte. Pero logo está o pobo: o seu sufrimento. El Fary adquire no imaxinario español unhas proporcións míticas: foi o taxista que paseou a Ava Gardner pola noite madrileña. E o seu fillo compuxo hai uns anos a que probablemente é a canción máis fermosa do mundo: Cuanto más acelero más calentito me pongo. Gayoso entendeu o impacto da noticia, deu por boa a fonte (Los Chunguitos: claro que si) e soltouna en directo. Que logo tivera que rectificar xa é o de menos. As televisións necesitan destes golpes de efecto. Mesmo o Fary necesita destes golpes de efecto: ningunha noticia mellor que a morte para que falen dun (e seguir vivo). Ademais, Los Chunguitos dedicáronlle unha canción no Luar: non é pataca minuta, que dixo Caneda. E iso que non estaba Regina dos Santos: ese venres libraba. Eu defendo a Gayoso pola mesma razón que o defendemos todos os galegos: as nosas avoas necesitan del para ser felices: é o seu prozac. Pero digo unha verdade: na rectificación, por moito que dixera que despois de todo era unha boa noticia que El Fary seguise entre nós, Gayoso estaba cagándose na vida.