En confianza

Cando empecei a traballar no Diario vivín moitos días en Sanxenxo dos xabaríns: os seus ataques ás colleitas e as reaccións daqueles veciños de Dorrón vomitando no fax. Mirara onde mirara, non había ren, mais sempre viña un xabarín ao rescate. Alleo á desgraza, atopei na traxedia unha desas fontes de inspiración que, por insolidaria, tanto preocupan ao xornalismo. Pero sempre chega tarde o desacougo: fora pola evocación fonética do meu apelido ou polos tempos nos que os xabaríns evitaron o meu despido, fixen meu o cariño polos animais. Onte lin nos xornais que os compañeiros e as compañeiras xabaríns collen confianza co pobo galego: achéganse ás cidades e pasean polos barrios. Á casa dunha familia de Marín chega unha familia completa para comer as sobras, e aceptan ata o marisco: bo sinal. Xa hai dous anos, nun suceso célebre, un porco bravo foi sorprendido nadando no porto de Moaña. No centro de Pontevedra as pombas teñen tanta confianza cos homes que nin apartan ao seu paso. E nas terrazas soben á mesa picar os restos da pitanza en días de festa. Da mesma forma que os esquíos corrican coa xente en Central Park, pronto veremos xa aos xabaríns aquí e alá formando parte diso tan superbonito e tan formidable que é a estampa urbana.