Lotería

O que xa non sabiamos era que hai algo aínda máis emocionante que gañar o gordo da Lotería: perdelo. Non me digan que a cuestión poética non se sostén con brío. Esa rapaza de Carballo que merca a última hora un décimo reservado que non recolleu un veciño. ¿E que fai ela? Mi madriña: deixa o papel dentro dun bote no propio bar. E marcha a durmir ata que a chaman para avisala: tocou, tocou. A inocencia desa nena: chega e non fai outra que beber, brindar e falar coa prensa. Do seu décimo probablemente deixou de haber noticia dende o momento en que caeu, pesada como a traizón, a última bola. E cando o foi buscar non atopou nin o bote: ¡ai, a avaricia! Claro que ollo ás crónicas: a rapaza di que ve ao xefe moi “pasota” e que lle cuestiona incluso que realmente comprara o décimo. Non hai como os cartos para poñer no tapete, espida e ao frío deste decembro, a condición humana. A da rapaza, por se non o comprou. A do xefe, porque máis fácil que el non o ten ninguén. A de calquera que se achegou entón ao bar repleto a brindar con viño e a servir as súas copas dentro da barra, porque nun bote senón hai 300.000 euros ben pode haber algunha propina. E por riba de todos a sospeita, a ruindade, o tralarí tralará que acompaña sempre a procesión dos millóns. Ben o dixo a miña nai aquel Nadal: “¿A Lotería? Ti déixate estar”. “¿Tamén coa gripe, ma?”, porque andaba eu encamado. “Tamén, hostias!”.