Mariconadas

Días antes do Festival de Eurovisión unha plataforma serbia avisa de que non quere mariconadas. Refírese aos homosexuais. “Todos os que amosen aquí a súa homosexualidade serán apaleados. Damos a benvida a todos, pero non imos permitir que os homes vaian da man pola rúa. Nas súas casas e nos seus clubs, si. Que os nosos fillos non o vexan”. É gracioso esto último, porque normalmente son os seus fillos os que rexentan os clubs. Enténdese freudianamente que matar o pai vén sendo isto. Xa Eloy de la Iglesia puxo nos oitenta fillos de picoletos a meter chutes co abertzalismo, e non facía falla ir tan lonxe: ao cine, refírome. Os perseguidores de homosexuais teñe hoxe menos futuro que os perseguidores de Gebrselassie. Pero o mesmo día que a plataforma serbia saía aquel Luciano Moggi, capo do Calcio, a dicir que os gays non poden xogar ao fútbol. Logo engadiu: “Non hai un só futbolista gay”. Xa non hai gays en Irán e agora tampouco no fútbol: o tipo máis macho do mundo debe ser o defensa central da selección iraniana. Pensaba un que ante semellante cousa sairía a pelotazos algunha estrela do armario a dicir que non, que no fútbol, como na Igrexa e como no Exército, hai gays, tantos como na vida. Mais aínda non. En Irán xóganse o seu literal pescozo e houbo quen levantou a man. No fútbol deben de xogarse algo máis.