Afíliate

Despois de tantos anos de PP, estes tempos vexo, entre a preguiza e o desconcerto, os vicios dun nacionalismo que algúns, poñéndome a man no lombo, me din que “é noso”. Eu nunca tiven ‘espíritu nacional’. Nin ese solemne plural maiestático que me empuxa directo a unha misión divina. “Gañamos”, escribíronme nas eleccións. Pero non gañara: eu non gañei nunca. A miña opción era sacar de aí a dereita: non vela paseando a súa faciana polos vilas recollendo os lambetóns dos seus caciques. O peor foi escoitar (¡e entender!) as reaccións. E sacarse a etiqueta para saír de novo a intemperie. Hai xente que pensa que un se retrata cando escribe, pero nin iso. Hai que restarlle trascendencia: ás veces un escribe por non poñerse directamente a calcetar. Unha prosa feitiña, claro: hai que traballala. Pero logo está a Brunete, que non descansa. Só hai algo peor que os nacionalismos periféricos: o nacionalismo central e o seu exército marcial encomendado a Deus, nin máis nin menos. A mín xa me dá un pouco de pudor meterme co BNG por se acaso ao día seguinte a Cope vai e coincide comigo. Non vou deixar de facelo, se hai razóns e ganas, pero esta xente mete moito medo. O outro día cheguei aquí e citábase a un tipo que fala do adestramento ideolóxico dos nenos galegos feito a través... do ¡Xabarín! Os argumentos non teñen prezo, pero a conclusión é grandiosa: chámase directamente á revolución. O condenado porco.