Aquí se xoga

Hai un algo de inxenuidade no papel que está a exercer estes días a prensa nacional, preferentemente a prensa á que chaman socialdemócrata, a conta deses terroristas apaleados. Lémbrame ao capitán Renault gritando alporizado polas mesas do Rick´s Bar: “Que escándalo, que escándalo! Acabamos de descubrir que aquí se xoga”. O silencio sobre a tortura ten un fondo aínda máis complexo do que se lle presta á monarquía: ten que selo, porque os líos de falda da coroa non comprometen a seguridade de ninguén. Eu sempre sorría cando eses hixiénicos rexistros horas despois dun arresto ou a aparición de zulos imposibles na coqueta vastedade dos montes abertzales: a información sempre é para quen a traballa. Claro que a democracia o é por algo. E tamén sei que escribilo dende casa é unha cousa e escribilo dende Intxaurrondo é outra: a democracia elástica. E despois de todo, queda ás veces a tenrura. Eses manifestantes, por exemplo, denunciando o crime do Estado, a tortura e as ameazas, que unha cousa é pegarlle un tiro na caluga a un home e outra ben diferente mallar nun detido. E por suposto Bono, a nosa fina estrela de rock. Foi o primeiro ministro de Defensa do mundo que dixo a micrófono aberto, imparable, que el prefería que o matasen a matar el, facendo público un desexo que vai contra o máis elemental pilar da Natureza, humana ou non: a loita pola vida. Pero onte pareceu dubidar: “Si hay bajas, que non sean de los nuestros”, dixo. Faltoulle romper a camisa: “Y si lo que hay es vicio, que apunten aquí”.